od roku jestem adopcyjną mamą 2,5 latka , który jest do mnie tak bardzo przywiązany , że nie spuszcza mnie z oka . Gdy go adoptowaliśmy ważnym dla nas aspektem było nawiązanie silnych i prawidłowych więźi z mamą i tatą , wcześniej nasze dziecko nie miało okazji się do nikogo na dłużnej przywiązać.
Wiem , że obecnie jestem dla niego najważniejszą osobą na świecie ( on dla mnie zresztą też
) , a zaraz za mną jego ukochany tata, nie mniej jednak chciałabym by został czasem z babcią czy ciocią, ale póki co nie ma u niego takiej opcji , mimo , że dobrze się czuje w wśród kochającej go rodziny , mama musi też być. Wieczorem gdy go uśpię, wychodzę z pokoju , budzi sie po godzinie lub dwóch i kiedy mnie nie ma to płacze, tata nie pomaga, a bardzo bym chciała by tata też mógł go utulić, by dalej spał spokojnie . Czy powinnam dać mu jeszcze trochę czasu, aby się utwierdził , że nigdy go nie opuszczę i zawsze być na jego zawołanie ?, czy należy przetrzymać ten płacz i tata powinien próbować go uspokajać ? wiem , że tata również odgrywa bardzo ważną rolę w jego życiu , są takie czynności w życiu codziennym, gdzie tylko tata je wykonuje np. kąpiel , mają silną więź , mały tęskni za nim gdy tata wychodzi do pracy, ale mama to chwilami jakaś obsesja ... Jak Pani sądzi czy on potrzebuje jeszcze czasu ? Jak postępować, by nie czuł się odtrącony,ani porzucany kiedy mnie nie ma w pobliżu ?
