Myślałam, że uda mi się poradzić z moim problemem samej, ale chyba się przeliczyłam, więc postanowiłam zwrócić się do Was jako doświadczonych rodziców o poradę.
Od prawie półtora roku należę do grona szczęśliwych mam
Razem z mężem poza córcią świata nie widzimy. Modliliśmy się o Nią strasznie długo. Wychowaniem córki zajmuję się głównie ja ponieważ mąż pracuję a ja jestem na urlopie wychowawczym. Bardzo dużo pomaga mi moja mama. Wszyscy staramy się rozpieszczać małą jak tylko możemy. Jest w ciągłym centrum zainteresowania. Jak tylko pokaże, że chce iść tu... to proszę bardzo i już jest tu. Jak tylko pokaże, że chce to... to proszę bardzo i już jest to. I tak dosłownie ze wszystkim 
Problem polega na tym, że od jakiegoś czasu jak tylko coś się małemu brzdącowi nie spodoba i coś pójdzie nie po jej myśli zaczyna się prężyć, wyginać, odpychać. Temu wszystkiemu towarzyszy oczywiście przeraźliwym płacz, lament jednym słowem wielkie nieszczęście
Ostatnio do repertuaru weszło jeszcze rzucanie się na podłogę i machanie na boki głową. Na początku muszę przyznać, że nawet mnie to śmieszyło, ale jak problem zaczął się pogłębiać to już mi nie było do śmiechu.Bardzo proszę Was o rady jak poradzić sobie z tym problemem
:Jak reagować w takich sytuacjach
: Co robić a czego lepiej nie robić aby problem się nie pogłębiał : Na dłuższą metę taka postawa córeczki nawet przy najprostszych czynnościach tupu ubieranie, wsadzanie do wózka staje się uciążliwa i męcząca i do tego dochodzi jeszcze obciach przy ludziach
Moja postawa w takich sytuacjach jest taka, że staram się jej tłumaczyć, że nie wolno się tak zachowywać, przytulam się do niej ( na siłę oczywiście, bo Ona w tym czasie mnie odpycha
) staram się jakoś ją uspokoić. W końcu jakoś udaję mi się ją uspokoić, ale problem niestety powraca.Ostatnio przestałam na to reagować, ale nie wiem czy to dobrze
:Klapsy nie wchodzą oczywiście w grę.
Bardzo proszę Was o pomoc :!: :!: :!:
Pozdrawiam
:
.
