Jak to jest gdy dziecko szuka korzeni?

radości i sukcesy ale również problemy, z którymi rodziny adopcyjne mogą się spotkać już po adopcji

Moderator: Moderatorzy po adopcji

Awatar użytkownika
azika
Posty: 1093
Rejestracja: 25 mar 2007 01:00

Jak to jest gdy dziecko szuka korzeni?

Post autor: azika »

wydzielone z wątku "obce dziecko"

A ja mam pytanie do mam i ojców adopcyjnych, których dzieci są już prawie dorosłe i dorosłe ... jak to jest ???
Wiadomo, niemowlaczek jest zawsze kochany, mały kilkuletni brzdąc też jest przytulasny - ale co sie dzieje kiedy nasz "nowy świat" zaczyna sie rozpadać, kiedy dziecko zaczyna szuklać rodzicow biologicznych, kiedy musimy przejść przez traume (choćby tylko - i oby tylko chwilowego ) odrzucenia nas przez dziecko adoptowane ???

Jak to jest, co sie wtedy czuje???

Bo mnie taka perspektywa przeraza :(
marzenia się nie spełniają
a nadzieja umiera
Awatar użytkownika
mackajka
Posty: 471
Rejestracja: 22 sie 2003 00:00

Post autor: mackajka »

azika nigdy bym nie pomyślała, że to ja będę przechodzić jakąś traumę...., traumę do przejścia ma dziecko adoptowane i nie dlatego, że zostało adoptowane, ale dlatego, że zostało porzucone....i dlaczego nasz świat ma się walić kiedy dzieci chcą odnaleźć swoich bilogicznych rodziców?....Uważam że, zbyt często mylimy troszkę pojęcia i zbyt często stawiamy niepotrzebnie znak równości między chęcią odnalezienia bilogicznych a odrzuceniem rodziców adoptowanych. Dla mnie to są dwie oddzielne sprawy. Dzieci szukają (nie wszystkie) kontaktu, chcą poznać, wiedzieć, znaleźć odpowiedzi na wiele pytań i ta ciekawość ani mnie nie dziwi ani nie przeraża. Chciałabym w takim momencie być przy moim dziecku, chciałbym żeby by wiedziało, że może na mnie liczyć, że może przyjść porozmawiać, znaleźć we mnie oparacie. Bo odnoszę wrażenie, że bardzo często dzieci w tym właśnie ,według mnie jednym z najtrudniejszych momentów, bojąc się, że zrobią przykrość swoim rodzicom a, zamykają się w sobie, zamykają się również rodzice i wtedy tak naprawdę trauma się pogłębia ....
Właściwie nie powinnam pisać, bo narazie jestem rodzicem teoretyzującym, jestem na samym początku adopcyjnej drogi, ale tak teraz o tym myślę i mam nadzieję, tak będę myśleć kiedy moje dziecko dorośnie.

omilka jesteś wspaniałą i bardzo mądrą mamą.

pozdrawiam bardzo serdecznie
Czekamy już 9 lat, za nami 5 IUI, 2 ICSI-6 transferków. 16.01.2008 pierwsza wizyta w OA.
Agatka
Posty: 411
Rejestracja: 25 cze 2003 00:00

Post autor: Agatka »

Moje dzieci są jeszcze małe (3,10 i 6,11), ale oczywiście czasem nachodzą myśli jak to będzie... Bardzo byśmy chcieli, żeby Lolek zaczekał aż Dunia podrośnie do 18-tki. Jakoś w moich rozmyślaniach nie przyszło mi do głowy myśleć w kategoriach traumy, czy rozpadu rodziny. Te słowa tu jakoś nie pasują, są nie na miejscu. Zostając rodzicem adopcyjnym decyduję się i znam konsekwencje.
omilka pisze:Jakoś dziwnie nie przeraża mnie ta perspektywa. Czytałam artykuły o takich spotkaniach. A i na Bocianie jest kilka dorosłych adoptowanych, którzy poznali swoją rodzinę biologiczną. Nigdzie nie słyszałam aby adoptowane dziecko porzucało rodzinę, w której sie wychowało na rzecz biologicznej.
Dokładnie tak.

pozdrawiam


http://www.suwaczki.com/tickers/zpdoxqpk5iifc0l8.png

http://agatkaboj.blogspot.com/
Awatar użytkownika
Maja30
Posty: 338
Rejestracja: 30 wrz 2003 00:00

Post autor: Maja30 »

Moja córeczka ma dopiero 1,5 roku, więc mogę coś powiedzieć tylko teoretycznie. Trauma może być, ale dla dziecka. Nie sądzę, żebym poczułą się odrzucona przez sam fakt, że ona będzie chciała odszukać mamę biologiczną, poznać swoją historię, dowiedzieć się dlaczego... I jeśli będzie trzeba pomożemy jej w tym. Będziemy ją wspierać w każdej decyzji którą podejmie, bo ją kochamy.
[url=http://zpo.ath.cx/zp/i.php?ik=180][img]http://zpo.ath.cx/b/180.png[/img][/url] ; Miłość potrafi znaleźć drogę tam, gdzie nie ma nawet ścieżki.
Awatar użytkownika
hanula
Posty: 3037
Rejestracja: 14 lip 2004 00:00

Post autor: hanula »

omilka mnie sie ten link nie otwiera... :( Tylko pokazuje: Strona o podanym adresie nie istnieje.
Awatar użytkownika
azika
Posty: 1093
Rejestracja: 25 mar 2007 01:00

Post autor: azika »

Ależ ten artykuł jest "propagandowy" i niesamowicie dołujący ...
Ostatnio zmieniony 19 maja 2009 09:03 przez azika, łącznie zmieniany 1 raz.
marzenia się nie spełniają
a nadzieja umiera
Awatar użytkownika
kolorowa_pisanka
Posty: 138
Rejestracja: 10 lis 2008 01:00

Post autor: kolorowa_pisanka »

azika pisze:Ależ ten artykół jest "propagandowy" i niesamowicie dołujący ...
Ja go tak nie odebrałam. Wcale. Natomiast poruszył zagadnienie, które jest na liście moich obaw i na które nie znalazłam dotąd odpowiedzi...

Wyjaśnienie: nazywam rodziców adopcyjnych rodzicami faktycznymi, w myśl powiedzenia "nie ta matka co urodziła lecz ta, co wychowała". Więc pisząc "faktyczny rodzic" mam na myśli rodzica ado.

Co oznacza odnalzienie rodziców biol?
Kontakt, łzy, straszliwe emocje, odpowiedzi na najważniejsze pytania. A co potem? Dalszy kontakt? Odwiedziny? Jak częste? A jeśli rodz. biol. są w złej sytuacji materialnej to co - pomoc? Nie mają na leki - kupić im? Nie zapłacili czynszu - zasponsorować? Potrzeba opieki dla obłożnie chorego rodz. biol - zorganizować, dziecko powinno opiekować się samemu?

Dla rodziców ado to obcy ludzie. Prawnie i emocjonalnie.
Dla dziecka, prawnie, również. Wygasł obowiązki opieki po obu stronach, więź jest z faktycznym rodzicem. Ale emocjonalnie dziecko może czuć przynależność do rodziny biol. I nawet powinno ją czuć, bo bez tego nie zbuduje pełnego obrazu siebie. Jednak dziecko może rozumieć przynależność jako zobowiązania.

Zakładam, że szukając rodziców biol. będzie dorosłe. Zatem ma prawo podejmować własne decyzje co do rozumienia i wypełniania wspomnianych zobowiązań. Jednak, zakładam, pełnoletnie ale wciąż na utrzymaniu faktycznych rodziców (ado). Kto zatem miałby stać się sponsorem tych zobowiązań?

Nie mam spiskowej teorii dziejów. Ale miałam okazję w życiu widzieć sporo gierek prowadzonych w rodzinach jak najbardziej biologicznych. Nie ma wtedy mocnych. Niektórzy potrafią świetnie wytwarzać wspomniane przeze mnie zobowiązania. Ludzie grają w różne rzeczy. Moja największa obawa dot. adopcji, na którą nie znalazłam dotąd odpowiedzi, dotyczy sytuacji po odnalezieniu rodziców biologicznych. Nie boję się, że dziecko odejdzie do nich, bo ono przecież i tak odejdzie - w świat, do swojego życia. Dlaczego akurat miałoby odejść do rodziców biol. i zostawić faktcznych rodziców? Obawiam sie , że po odnalezieniu biol. rodziców, jeśli dziecko nie zostanie ponownie odrzucone, może stać się ofiarą żądań wsparcia emocjonalnego i finansowego ze strony odnalezionych rodz. biologcznych. O tym pisze autor we wspomnianym art. Wtedy świat faktycznie może wysypać się dziecku w kawałeczki. Rozdarte pomiędzy ew. nauką w szkole (zakładamy, że ma lat 18 ), może maturą, lojalnością do faktyczych rodziców, a żądaniami wsparcia ze strony rodziców biol., prawie każdemu człowiekowi w tej sytuacji świat by się rozsypał.

Przez żądania wsparcia rozumiem wiele hipotetycznych celowych zachowań rodziców biol, choć niekoniecznie uświadomionych, które dziecku wyrządzą krzywdę:
- postawę roszczeniową ('przecież jesteś moim dzieckiem, ja cię potrzebuję, nie możesz do mnie nie przyjeżdżać ', ' tak się dobrze macie, pomóż nam zdobyć pieniądze na leki', 'może mama adopcyjna by nam pożyczyła 1000zł', 'zarobiłeś w Anglii, nie możesz nam pomóc i kupić opału na zimę?'),
- wzbudzanie poczucia winy ('tak cię kocham, wiesz co to znaczyło dla mnie cię oddać? zdecydowałam się urodzić, zapewnić ci dobre życie. nie odpłacaj mi tak sporadycznymi kontaktami!', tak mało przyjeżdżasz, smutno mi, jakoś gorzej się czuję od razu i muszę do ciebie wtedy zadzwonić, choć wiesz ze nie mamy pieniędzy'')
- manipulację ("przyjeżdżaj częściej, tak cię potrzebujemy, X od razu mniej pije", "jesteś jedynym co mnie trzyma przy życiu"),
- obarczanie swoimi problemami ('zobacz jak mi ciężko, chory jestem, X pije, do lekarza kolejki - nie mogę się dostać, nie wiem co będzie, dobrze, że mam komu się wygadać') .

To dla mnie, jak dotąd, najtrudniejszy z lęków zw. z adopcją.
W relacjach osób na tym forum, które pisały o kontaktach z rodziną biol, takie obrazki się pojawiły. I pojawiało się zdanie: "Posypałem/am się psychicznie."
Żaden faktyczny rodzic nie chciałby tego dla swojego dziecka.

Co zrobić jako faktyczny rodzic, który widzi, że rodzina biol ma na dziecko destrukcyjny wpływ? Zabronić kontaktów? Potrząsnąć drugą stroną? Pomagać, ale ustalając reguły?
Czy macie takie lęki? Jak reagowalibyście będąc faktycznym rodzicem na takie sytuacje? Jak reagujecie?

Failte
"Wariaci, podobnie jak dzieci, nie dają za wygraną, dopóki ich życzenie nie zostanie spełnione." Paulo Coelho
Awatar użytkownika
kasialu
Posty: 1394
Rejestracja: 13 mar 2004 01:00

Post autor: kasialu »

Mnie artykuł również nie zdołował.

Świadoma swojego rodzicielstwa oczywiście mam przemyślenia nt przyszłości, kiedy moje dziecko odnajdzie rodziców biologicznych. Po lekturze wielu artykułów w których analizie poddano temat odrzucenia wiem, że moja Córeczka również za jakiś czas zmierzy się z demonami przeszłości. Bedę wtedy przy niej choć wiem, że pewnie nie raz padną gorzkie słowa, które mogą zaboleć.
Jednak ten temat nigdy nie był problemem pt: adoptować, czy nie...
Każde rodzicielstwo to ciagłe zmagania się z dylematami, problemami...
Dwie drogi, dwa szczęścia...
Awatar użytkownika
azika
Posty: 1093
Rejestracja: 25 mar 2007 01:00

Post autor: azika »

I właśnie to jest przerażające w adopcji - adoptowane dziecko nigdy nie będzie w pełni "nasze" - zawsze będzie tam ten ktoś kto nam je może emocjonalnie odebrać :(
marzenia się nie spełniają
a nadzieja umiera
Awatar użytkownika
Onaja
Posty: 2309
Rejestracja: 14 mar 2006 01:00

Post autor: Onaja »

azika, dzieci nigdy nie są nasze. Po jakimś czasie przecież wiążą się z innymi ludźmi i wyfruwają z domu. Czy to źle? Czy jeśli dorosłe dziecko zakłada swoją rodzinę, boimy się, że nas kocha mniej? Jasne, wiem, że to dwie zupełnie inne sprawy, ale nawet jeśli dziecko postanowi utrzymywać kontakty z RB, to przecież wcale nie oznacza, że stosunku z RA muszą ulec oziębieniu.
Awatar użytkownika
kasialu
Posty: 1394
Rejestracja: 13 mar 2004 01:00

Post autor: kasialu »

Omilka Azika niestety we wszystkich cytowanych fragmentach doszukuje się jakiegoś tragizmu, który ma dac jej pewność, że adopcja nie jest dobrą drogą do rodzicielstwa.

Aziko Kochana nie widzisz ani jednego pozytywnego aspektu rodzicielstwa adopcyjnego?? Ja wiem, że przyjdą trudne dni kiedy moja Córeczka może będzie się buntować, może będzie cierpieć z powodu odrzucenia przez RB. Czy jednak to jest w stanie zabić moją radość z faktu, że moje dziecko przyjdzie do mnie i powie "Mamusiu kocham Cię najabardziej na swiecie", że widze jak moja szczęśliwa córeczka rozwija sie wspaniale i mimo, że nie jest ani trochę podobna do mnie widzę w niej swoje zachowania?? Czy coś co może wydarzyć się w przyszłości, a wcale nie musi może powstrzymac mnie od bycia mamą najcudowniejszego dziecka pod słońcem??
Nie namawiam do adopcji absolutnie, ale proszę pomyśl ile radości mże dać bycie mamą... dziecko kochamy przecież za to, że jest, a nie za to jakie jest.
Dwie drogi, dwa szczęścia...
Awatar użytkownika
azika
Posty: 1093
Rejestracja: 25 mar 2007 01:00

Post autor: azika »

Onaja - a ja uważam, ze dzieci zawsze ą rodziców - przynajmniej w mojej duuużej rodzinie :) dzieci rodzicow kochaja, odwiedzaja ich, dzwonia do nich, pomagaja lub proszą o radę itp td - jednym słm kchaja na zawsze tylko za to, że rodzic jest :) i, ze kocha i , że sie uśmiecha :)Nawet zakladajac własna rodzine lub wyjeżdżajac daleko emocjonalnie dalej związane są z rodzicami - oczywiście jeśli rodzice i dzieci sie kochaja i czuja głeboka więź emocjonalna :) w to wierzę, w mojej rodzinie tak jest... taty juz nie mam ale on jest we mnie i przenigdyo nim nie zapomne i zawsze będę go kochac i zawsze będę z nim emocjonalnie związana - dlatego nie wierze w to, ze dorosłe dzieci "zrywają kontakt" z rodzicami - ten kontakt zawsze jest...

Dodane po: 3 minutach:

Kasialu - widzę wiele aspektów pozytywnych adopcji - zarówno dla dzieci jak i dorosłych, którzy na adopcje się zdecydowali :)

Tyle, ze ja nie potrafie zaakceptować siebie w takiej roli - i tak już zostanie ...
marzenia się nie spełniają
a nadzieja umiera
Awatar użytkownika
Onaja
Posty: 2309
Rejestracja: 14 mar 2006 01:00

Post autor: Onaja »

azika pisze:dlatego nie wierze w to, ze dorosłe dzieci "zrywają kontakt" z rodzicami - ten kontakt zawsze jest...
Nigdzie nie napisałam, że kontakt się urywa. Napisałam, że fakt, iż dzieci wyfruwają z domu wcale nie oznacza, że kochają rodziców mniej.
azika pisze:jednym słm kchaja na zawsze tylko za to, że rodzic jest Smile i, ze kocha i , że sie uśmiecha :)
No własnie, a nie dlatego, że to rodzic biologiczny jest :wink:
Awatar użytkownika
azika
Posty: 1093
Rejestracja: 25 mar 2007 01:00

Post autor: azika »

Nie wiem Onaja jak to jest z rodzicami adopcyjnymi (nie byłam nigdy w takiej sytuacji) - ja mam rodziców biologicznych - i widać to i słychać na kilometr - nie wyprą się mnie , hi hi hi
marzenia się nie spełniają
a nadzieja umiera
Awatar użytkownika
BlackSheep
Posty: 1
Rejestracja: 20 maja 2009 00:00

Post autor: BlackSheep »

Witam! Mam 20 lat, niedawno odnalazłam swoja rodzinę biologiczną. Zalogowałam sie tutaj, żeby powiedzieć wszystkim rodzicom adopcyjnym, żeby się nie martwili. Państwa dzieci zawsze będą Was kochać, a chęć odnalezienia rodziców biologicznych wynika ze zwykłej ciekawości. Każdy chce poznać swoje korzenie, dowiedzieć się czegoś na swój temat, ale to nie oznacza, że dziecko ucieknie od Państwa do tej drugiej rodziny. gdy dowiedziałam się, że zostałam adoptowana, to niejako cały mój świat legnął w gruzach. Przez 5 lat zadawałam sobie pytanie: gdzie jest moja rodzina, jacy oni są itp. Mogą sobie państwo jedynie wyobrazić, jak bardzo jest to męczące. Jakiś czas temu odnalazłam swoja rodzinę i...to wszystko. Kocham ludzi, którzy mnie adoptowali, gdyż wiem jak ciężko im musiało być. Doceniam ich miłość, zaangażowanie i poświęcenie. Nigdy by mi do głowy nie przyszło "odwrócić" się od nich. Chciałam po prostu zobaczyć, jak wyglądają moi rodzice biologiczni i czy maja mi coś do powiedzenia. to wszystko. Minęło 20 lat i przez ten czas wzlotów i upadków, sukcesów i rozczarowań, to moi obecni rodzice mnie wspierali. Moja rodzina biologiczna to tylko historia, którą niedawno odkryłam. Teraz moge już spokojnie iść dalej.
Pozdrawiam Wszystkich Państwa, i życzę powodzenia. Mam nadzieję, że w jakiś sposób pomogłam.
ODPOWIEDZ

Wróć do „Po adopcji”