Świadoma bezdzietność - rozważam taką opcję

[diar]

Właśnie - małżeństwo to jedno. I to dwoje ludzi musi podjąć decyzję, co dalej. By nie było żalu i wypominania po latach.

Tylko jak podjąć wspólną decyzję, gdy zapatrywania na sprawę skrajnie inne. W Twoim przypadku mąż zmienił zdanie, super! A gdyby nie zmienił? Czy Ty zmieniłabyś swoje?

[Ewunia1111]

No właśnie, diar, ja też uważam, że miałam to szczęście, że mój mąż zmienił zdanie. A właściwie, to nie był nigdy całkowicie przeciwny adopcji, tylko miał mnóstwo obaw, jak ona będzie wyglądać i dlatego wolał życie we dwoje.
Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby jednak się nie zgodził..
Uwierz mi, że targały mną naprawdę różne myśli - nawet taka, by odejść i wieść samotne życie..(całkiem bez sensu, wiem, bo dziecka też bym nie miała, ale nie potrafiłabym być z mężem i nie przelewać na nasz związek swoich frustracji i żalu). Męża bardzo kocham, ale wiem, że swoim niepogodzeniem zniszczyłabym nasze wspólne życie. I to niekoniecznie do końca świadomie.
Oczywiście piszę tylko o sobie i swoich odczuciach. Wiem, że są pary, które są szczęśliwe bez dzieci. I bardzo się cieszę, że podjęły taką decyzję wspólnie. Jak napisałam w poprzednich postach - zobaczyłam niepogodzenie u znajomej. Nie potrafię sobie chyba wyobrazić jej bólu..
Nie wiem, czy potrafiłabym zmienić swoje zdanie. Musialabym, ale to nie byłaby moja decyzja..

[diar]

Nie wiem, czy potrafiłabym zmienić swoje zdanie. Musiałabym, ale to nie byłaby moja decyzja..

Ja nie potrafię pozbyć się wielkiego pragnienia dziecka. Musiałabym chyba serce wyrwać z piersi i mózg z głowy by przestać myśleć o drugim dziecku... Bardzo Go pragnę. Niestety mąż takowego pragnienia nie ma. Czuje się spełniony mając jedno dziecko. W tej kwestii porozumienia nie będzie

[Ewunia1111]

Nie wiem, co napisać diar.. Zresztą, co bym nie napisała to i tak nie ukoi Twojego bólu.. Bardzo mi przykro..

[KlaraG]

Chciałam się przychylić do tego co pisze Bawareczka.
My po paru latach leczenia, w końcu pogodziliśmy się z brakiem dzieci. Zaczęłam cieszyć się życie takim jakie mam. Okazało się, że się da, ale trzeba było sobie to w głowie poukładać. Jak już nam znowu było w życiu dobrze, żeby za łatwo nie było , zdecydowaliśmy się na adopcję. Mamy cudowną córeczkę i z perspektywy czasu uważam, że "świadoma bezdzietność" dała nam możliwość podjęcia tej decyzji w najlepszy sposób- bez nadmiernych emocji i z pewnością słuszności.
Niedawno okazało się też, że i mojej, i w męża najbliższej rodzinie jest ta sama poważna choroba genetyczna. Z gatunku rzadkich- 1/10000 urodzeń i to jest najprawdopodobniej przyczyna dla której nie mamy biologicznych dzieci. Jak patrzę na cierpienie tych maluchów i ich rodziców to serce się kraje.
Tak łatwo brzmi to "pogodzenie się i świadoma bezdzietność", ale to bardzo trudny proces. Nie da się z dnia na dzień postanowić sobie i już, mnie zajęło parę lat. Ale się da- czego przykładem jest moja historia, czy też historia Bawareczki.

[yennefer23]

Klara z całym szacunkiem ale Ty nie jestes bezdzietna pogodzenie sie z brakiem potomstwa biologicznego to nie jest decyzja świadoma o bezdzietności. Stanęłas przed wyborem - bezdzietność lub adopcja. Wybrałaś adopcje. Baw wybrała bezdzietność. To sa rozne wybory. Wg mnie Ważne jest by w tym wyborze czuć ze droga która sie wybrało jest ta właściwa


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[KlaraG]

yennefer trochę skrótowo opisałam kilka lat. Nie napisałam tego w poście, ale był czas, że o adopcji mowy nie było. Przestaliśmy biegać po lekarzach, mierzyć temperatury. Okres bezdzietności trwał kilka lat. Chciałam poprzeć Bawareczkę w stwierdzeniu, że da się być bezdzietnym i szczęśliwym, chociaż łatwe to nie jest.

[bawareczka]

Yen teraz juz Klara nioe jest ale przeszla caly proces swiadomej bezdzietnosci wiec mysle, ze ma prawo wypowiadac sie w temacie. No z troche innej perspektywy jak moja

[oluska_m]

W najbliższy poniedziałek specjalnie dla Was organizujemy konferencje on-line !!! Niebawem udostępnimy link do relacji ze studia. Liczymy na Wasz udział w dyskusji i komentarze na czacie.
A o czym będziemy rozmawiać..? Oczywiście o RAPORCIE
Już dziś serdecznie ZAPRASZAMY !!!

[Veroniiica]

Każdy ma prawo do własnego wyboru. Akurat ja lubię dzieci, dlatego mam dwójkę. Jesli jednak nie chcesz, nie musisz mieć. Nic na siłę:)

[Monek]

Veroniiica, super, ze wybrałaś i mogłaś zrealizować woje plany i marzenia. Niestety, nie wszyscy maja taka możliwość i ten watek jest właśnie dla takich osób. One nie są bezdzietne dlatego, ze nie chciały mieć dzieci. Wręcz przeciwnie, chciały i walczyły o nie często długo. Bezdzietność nie jest ich pierwszym wyborem, a często po prostu koniecznością, sposobem na wyjście z niepłodności często bolesnym, wymagającym czasu i przepracowania wielu emocji. Być może nie miałaś świadomości, w jakim miejscu, wśród jakich ludzi się znajdujesz, ale to nie jest kwestia "chcenia i mienia". Pisanie "nic na sile" w tym kontekście jest co najmniej niedelikatne.

[mimi86]

veronivana innym wątku pisałaś ze masz dwóch synów i córkę Myślę ze to chyba prowokacja ze wchodzisz celowo na wątek świadomej bezdzietnosci i rozpisujesz się na temat ilości posiadanej dzieci (co dodatkowo watpie aby było prawdą bo nawet nie wiesz ile ich masz )

[inka288]

jeżeli taki wasz wybór, to życzę wam wszystkiego dobrego

[bawareczka]

Bezdzietność nie jest ich pierwszym wyborem, a często po prostu koniecznością, sposobem na wyjście z niepłodności często bolesnym, wymagającym czasu i przepracowania wielu emocji.

dokladnie, moim pierwszym wyborem bylo miec duzo dzieci nie udalo sie wiec wybralam bezdzietnosc zamiast niszczacej mnie walki

[Gość]

Witam. Do tej pory działałam na innych wątkach, tu jestem po raz pierwszy. Jak wszyscy tutaj jestem po latach starań, najpierw naturalnych, potem napro, decyzja o adopcji, 3 inseminacje. Jest mi ciężko, mam ogromny dylemat co dalej z moim życiem. Po nieudanej drodze adopcyjnej (dziecko które mieliśmy adoptować wróciło do matki), długich rozmowach z m. o iui (3 nieudane próby) mąż kategorycznie odmawia dalszych starań (kolejnej próby adopcji). Wiem, że jest mu ciężko, bardzo przeżył pierwsze podejście do adopcji, wbrew sobie podchodził do iui. Z drugiej strony mam żal, że nie ma tyle siły co ja i dale jnie walczy. Zastanawiam się nad końcem starań, daniem sobie spokój. Kochamy się, jesteśmy razem 13lat. Jest nam dobrze razem, oboje pracujemy, mamy spokojne i stabilne życie, jest dobrze. Mimo to boję się, że jak teraz zrezygnuję z dzieci dla męża to po latach obróci się to przeciwko nam, będą kłótnie i wypominanie. Dodatkowo ogarnia mnie strach przez samotnością na starość, bez nikogo jeśli bym przeżyła męża. Postanowiłam, że w tym tygodniu pojedziemy odebrać dokumenty z OA, mamy do nich ogromny żal. Wiem, że posiadanie dzieci to nie jedyny powód szczęścia w małżeństwie. Obserwuję małżeństwo koleżanki, ktora ma dwojkę dzieci i jest nieszczęśliwa, wypalona (nie czuje się doceniana przez męża, który jest świetnym ojcem, ale nie mężem). U nas jest inaczej, mąż czesto mówi, że mnie kocha, uważa dalej za atrakcyjną, wychodzimy razem, wyjeżdżamy na wakacje, w planach mamy budowę domu. Wiem, że żeby mieć dziecko musiałabym to wszystko poświęcić (czy będę szczęśliwa bez męża?). Może jednak poświęcić chęć macierzyństwa dla życia u boku męża? Są chwile kiedy nie myślę o dzieciach i jestem szczęśliwa, ale kiedy widzę rodzinę na spacerze z dziećmi, wszystko wraca i chce mi się wyć