Panie doktorze, piszę, ponieważ chciałabym przedstawić swój "przypadek", by spojrzał na niego ktoś z zewnątrz..
Od 2,5 roku staramy się z mężem o dziecko. Jakieś 2 lata przed rozpoczęciem starań wykryto u mnie wysoki poziom prolaktyny. Przez ponad pół roku zażywałam Norprolac, który przyniósł pożądany efekt. Wynik utrzymuje się w normie. Po kilku miesiącach bezowocnych starań udaliśmy się po pomoc do ginekologa. Cykle prawidłowe, owulacja o czasie, komórki jajowe i endometrium książkowe. Jednak nie dochodziło do zapłodnienia. Zlecono nam wykonanie badań nasienia męża - wyniki idealne. Przez jakiś czas walczyłam z "uczuleniem na chusteczki i płyny do higieny intymnej" szczególnie po stosunku. Gdy powiedziałam o tym lekarzowi, od razu zaczął podejrzewać wrogi śluz. Wykonaliśmy badanie pod mikroskopem i okazało się, że w krótkim czasie od stosunku plemniki w śluzie były już martwe. Przez kilka następnych cykli zażywałam Encorton oraz inne leki, które miały na celu "wesprzeć zapłodnienie". Kolejne badanie obecności plemników w moim śluzie wykazało, że lek zadziałał prawidłowo, plemniki były żywe po kilku, a nawet kilkunastu godzinach. Jednak ciąży nadal nie było. Lekarz podjął decyzję o badaniu drożności jajowodów - oba jajowody drożne. Kolejny krok to inseminacja. Niestety chwilę po wprowadzeniu opracowanego nasienia rozbolał mnie brzuch, zaczęły się wymioty i biegunka. Lekarz od razu stwierdził, że nic z tego nie będzie. I faktycznie - brak ciąży. Skierował nas na badania immunologiczne. Badania oceny cytokin i współczynnika Th1/Th2 wykazały podniesiony poziom Interkulina 2, minimalnie podniesiony poziom P.ciała antykardiolipinowe IgM oraz P.ciała przeciwplemnikowe. Test IMK w normie (Komórki NK 12%), P.ciała przeciwjądrowe ujemne, LA w normie, test LCT ujemny, z diagnostyki trombofili Mutacja Leiden czynnika V - homozygota 1691 GG czynnika V Leiden (wynik ujemny pod względem mutacji). Dodatkowo immunolog stwierdził, że mam silny układ odpornościowy ale on nie widzi przeciwwskazań do ciąży naturalnej. Zlecił mi na 14 dni leki immunosupresyjne (Ranigast, Equoral, Azatiopryna, Metypred), które miały nam pomóc i wg lekarza w ciągu 3 cykli powinnam zajść naturalnie w ciążę. Dodał jeszcze, że warto brać 2x dziennie Acard, a w przypadku pozytywnego testu ciążowego zapobiegawczo wprowadzić heparynę drobnocząsteczkową. Minęły 3 cykle, a ciąży nie było. Powtórzono badania na P.ciała kardiolipinowe i wyniki były już w normie. Zdecydowaliśmy się na 2 inseminację, tym razem z wprowadzeniem kroplówek Intralipid. Dla pewności zmieniono też podłoże do inseminacji, by wykluczyć uczulenie na jakiś składnik poprzedniego podłoża. Po tej inseminacji czułam się bardzo dobrze. Nie powtórzyły się objawy z pierwszej inseminacji. Myśleliśmy, że się udało jednak test był negatywny.. kontynuowaliśmy starania, ciągle zażywając przepisywane leki, np. Clostilbegyt, Duphaston, Estrofem, Inofem, czy zastrzyki Pregnyl.. bez efektów. W lipcu 2017 trafiłam do szpitala z silnym bólem podbrzusza, okazało się, że mam torbiel krwotoczną i usunięto ją wraz z jajnikiem.. Mając tylko 1 jajnik i świadomość tylu niepowodzeń zdecydowaliśmy się na in vitro, które zasugerowało nam kilku lekarzy. Zrobiliśmy wszystkie badania niezbędne do in vitro, również na chlamydię, mycoplasmę, czy ureaplasmę. Wszystkie wyniki ok. W efekcie stymulacji "wyprodukowałam" 6 komórek z tego 1 jajnika. Jednak pobrać udało się 4, z czego 3 się zapłodniły. Pani embriolog powiedziała nam, że 2 zarodki są najwyższej jakości, jeden jest bardzo słaby. Zdecydowaliśmy się na transfer tych 2 zarodków, tego trzeciego nie kazano nam mrozić, bo mówiono, że nie przetrwa. Od dnia punkcji przepisano mi Utrogestan. Po transferze kazano mi leżeć. 14 dni po transferze beta hcg wynosiła prawie 2000. Lekarz ginekolog powiedział, że najprawdopodobniej przyjęły się oba zarodki i jest to ciąża bliźniacza. Po paru dniach powtórzyliśmy badanie beta hcg i wynik nie wzrastał tak jak powinien.. ale lekarz powiedział, że na usg jest za wcześnie i usg zlecił wykonać w 6tc. Tak też zrobiliśmy. Na usg widoczne były 2 pęcherzyki ciążowe, z czego w jednym biło serduszko, drugiego nie
widoczny był również krwiak, ale lekarz powiedział, że może się sam wchłonąć jeśli będę nadal leżeć. Tydzień później byliśmy po L4 i lekarz profilaktycznie zrobił ponownie usg, na którym widzieliśmy bijące serduszko. 2 tygodnie później dostałam uczulenia na Luteinę (po wybraniu Utrogestanu przepisano mi Luteinę) oraz delikatna infekcja grzybicza. Zmieniono mi lek i dodatkowo przepisano maść Pimafucin. Po 3 dniach stosowania wszystko się unormowało. W 12tc mieliśmy kolejną umówioną wizytę. Podczas usg spadł na nas wyrok.. serduszko nie biło. Skierowano nas do szpitala, gdzie potwierdzono obumarłą ciążę bliźniaczą. Wg danych drugie dziecko umarło nam w 6-7tc. Przez 4 dni wywoływano poronienie lekami. Macica nie wyczyściła się i konieczne było łyżeczkowanie macicy. Nie mogliśmy wykonać badania genetycznego, ponieważ pierwszy zarodek usunął się dosłownie 3-4 godziny po wzięciu pierwszej dawki leku, a w szpitalu twierdzono, że to były duże skrzepy, zrobiono usg i powiedziano mi, "że wszystko nadal jest" i kazano nam czekać. Dopiero następnego dnia, inny lekarz wykonując usg powiedział mi, że nadal jest pęcherzyk. Poprosiłam go o powtórzenie usg, bo przecież pęcherzyki powinny być 2. Był już tylko 1, a rzekome "skrzepy" oddano do utylizacji. Drugi zarodek został usunięty poprzez łyżeczkowanie dopiero po 4 dniach od podania leków na poronienie i genetycy stwierdzili, że badanie dna może nie być już wiarygodne. Nie dowiemy się więc co było przyczyną utraty naszych dzieci. Ale ja mam dziwne przeczucie, że to ze mną jest coś nie tak.. znaczy się podejrzewam, że mój organizm "pozbył się" ciąży.. dochodzę do tego biorąc pod uwagę fakt, że naturalnie nie mogłam zajść w ciążę, a w sztucznych warunkach bez problemu udało się zapłodnić komórki jajowe. Czyli tak, jakby mój organizm był barierą i nie dopuszczał do zapłodnienia. Podczas transferu użyto środków zwiększających szanse zagnieżdżenia się i przyjęły się oba zarodki. Ale po kilkunastu dniach wyniki spadały, czyli tak, jakby organizm powoli eliminował ciążę. Najpierw jedno dziecko, potem drugie.. odczuwam ogromny ból po utracie dzieci i nigdy się z tym nie pogodzę, dlatego próbuję poznać przyczynę.. lekarze mówią, iż musimy odczekać 3-4 miesiące zanim znów rozpoczniemy starania i chcę jak najlepiej wykorzystać ten czas na to, by następne próby były dla nas szczęśliwe. Nie chcemy przeżywać tego jeszcze raz..
Dlatego bardzo Pana proszę o przeanalizowanie naszego przypadku i odpowiedź, czy moje podejrzenia mogą być słuszne, a jeśli tak, to jakie badania powinnam wykonać, by dowiedzieć się, czy to mój organizm utrudnia nam szczęśliwą ciążę.
Przepraszam za tak długi opis, ale chciałam jak najdokładniej wszystko opisać, by niczego nie pominąć.
