...

Czy ja jestem silna kobietą? Nie wiem, chyba nie. Jest ostatni dzień marca. Dzień urodzin mojej mamy i kolejna rocznica naszego małżeństwa. Jestem w pracy i przede mną stoi kalendarz pozakreślany najważniejszym dla mnie w tym mijającym miesiącu wydarzeniami. Wyjazdami, usg, badaniami i w pięknym serduszku oznaczony dzień transferu. Na koniec dnia wyrwę tę kartkę i pojawi się nowa kwietniowa zupełnie pusta. I ja tez czuję się pusta. Czuję się jak te kartki w kalendarzu, najpierw zapisane i pełne nadziei, planów aż brakuje na nich miejsca a potem kolejna już pusta. Wiem,że z czasem i ją zapisze ale nie będzie to dla mnie tak ważne jak to co działo się w ostatnich tygodniach. Ważne dla mnie jest to,że spróbowałam,że wiem,że tego chce i wiem,że dam radę. Ja płaczę często, bardzo często bez wyraźnego powodu. Po prostu łzy zaczynają mi spływać po policzkach i wtedy mam taki moment oczyszczenia. Wiem,że każda z kobiet,które weszły na drogę na której jestem ja są wyjątkowe. Jest to dla mnie mistrzostwo świata, maraton po życie. Od soboty nie przyjmuje już lutinusa i nadeszła moje właściwa @. Boli jak jasna cholera, jeszcze chyba nigdy w życiu mnie tak nie bolało, jednak z drugiej strony ten ból dla mnie to takie połączenie ciała z duszą, bo dusza boli mnie jeszcze bardziej. Długo jeszcze będę myślała o tym co przeszłam w marcu... będę to analizować i wyleje jeszcze może łez, ale poddać się nie poddam i się nie zatrzymam. Żal mi tylko mojego męża, bo potrafię poradzić sobie ze swoim bólem a nie potrafię poradzić nic na jego cierpienie. Dziś już nie zamyka się w swojej skorupce i nie ucieka. Mój mąż dziś jest częścią mnie i mogę wtulić się w niego i wiem,że nasze serce będzie bolało tak samo i jego i mnie...