Będę Cię wspierała

Taki sam atak pani jaki miałam dziś miałam w dzień w którym dowiedziałam sie o tym,że moja bratowa jest w ciąży. Dziś kazano im powtórnie stawić się w klinice- mieli prenatalne tydzień temu i teraz jednak dr doszedł do wniosku,ze potrzeba aminopunkcji, bo wystąpiło podejrzenie abberacji chromosomowej. Pierwszy zadzwonił brat- płakał, pytał co to znaczy- tak jak ja bym znałą odpowiedzi na wszystkie zagadnienia- chociaż tak naprawdę to chyba chciała ciężar tej wiadomości zwalić troszkę na mnie. Po chwili zanosząca się płaczem zadzwoniła Małgosia- tak bardzo bolało mnie serce kiedy w słuchawce słyszałam nie płacz ludzi tylko zawodzenie, takie okropne... Znam ten dźwięk pamiętam kiedy ze mnie wydobywał się ten skowyt jak zwierzęce wycie...napisałam jej pytania które ma zadać lekarzowi. Zadzwonił znów Robert, powiedział,że on nie udźwignie jeśli dziecko będzie upośledzone... Co mu miałam powiedzieć? tak bardzo chciałam powiedzieć coś mądrego co ukoi jego ból ale przecież ja jestem człowiekiem i spadło na mnie ogromnie poczucie winy. Tak, zazdrościłam i nadal zazdroszczę jej ciąży, odwracam głowę kiedy stoi przede mną z widocznym już brzuszkiem. Powiedziałam obojgu, bo jakoś tak oboje przysunęli się z tym do mnie,że jakąkolwiek decyzję podejmą będę z nimi i będę ich wspierać i zrozumiem.Ale czy tak naprawdę będzie?