Ciąża

Wiem co czujesz. Wolałabym nie, ale kurcze wiem. Wykrzycz się i wywściekaj. Powoli przestanie boleć. Ściskam.

Witaj. Przeczytałam calą twoja historie wpisów..od samego początku, kiedy ruszyliście z in vitro. Przez to rozumiem wiecej, Twoje reakcje sa dla mnie bardziej zrozumiałe, myslę, ze Twoje/wasze doswiadzcenia ostatnich lat są bardzo bolesne i to nie pozostaje bez śladu. Ja jestem od Ciebie starsza o dwa lata, i nasz droga do dziecka też była ciężka - kilka inseminacji, trzy procedury in vitro, po drodze histeroskopie i inne badania, zabiegi..Zaczęło się u mnie podobnie jak u Ciebie - od błedu lekarza i u mnie: "błahego" zabiegu usunięcia "czekoladowej" torbieli na jajniku, która w efekcie ekazałą się zwykłą cystą czynnościową, która najprowdopodobniej wchłonęłaby się sama..ale przy okazji zabiegu, lekarze dokonali dwóch zupełnie niepotrzebnych zabiegów na jajnikach - elakuteryzacja jajnika, i klinowa resekcja...jakas masakra,bez wskazań medycznych, bez mojej zgody.. po tych zabiegach, które niby mialy pomóc mi zajść w ciążę moja rezerwa jajnikowa spadła do 1..więc szanse na dziecko naturalnie były niewielkie, plus problemy z endometrium..było tego wszystkiego sporo.. ale udało się, mamy piękną córeczkę, czego i Wam zyczę z całego serca.. moze za jkiś czas, jak odpoczniesz, nabierzesz jeszcze sił i chęci na dalsza walkę. Jesteś ciagle jeszcze młoda,masz jeszcze sporo lat na starania..myślę, wierzę, ze jak czegos sie bardzo chce to się to w końcu dostaję. Prędzej czy później, ale życie daje nam to -tylko zwykle niestety póżniej.. Życie też daje nam tyle ile jestesmy w stanie udzwignać, nigdy więcej. Dasz radę. Bądz dzielna, trzymaj sie ciepło. Dużo sił życzę.

Powiem ci jedno, jak wiem, ze ktos z mojego otoczenia zachodzi w ciaze to odizolowuje sie. Nie moge tego zniesc i chyba nigdy nie zniose. Przykre, ale niestety prawdziwe....

Ja chciałam podobnie, ale w ciążę zaszła siostra mojego męża. Często się z nią widujemy u teściowej. Sprawiało mi to ogromny ból, kiedy patrzyłam jak karmi, jak mówi do niego. Obrałam taktykę ,że zakochałam się w małym, uwielbiam go i wszyscy myślą,że jest w porządku. Jest to prawdziwe bo mały jest cudowny, ale patrząc na niego myślę, marzę o tym żeby trzymać w ramionach nasze maleństwo. Żebym patrzyła i widziała oczy męża, mój nos, uśmiech. Mąż nie wie jaką obrałam 'taktykę'. Staram się nie pokazywać jak bardzo mnie to boli.