Czy nasze dziecko kiedyś będzie grzeczne?

Witam Jestem tu zawsze i czytam wasze posty ale dziś napiszę i ja co nieco bo szukam odpowiedzi na pytanie postawione sobie w tytule. Nasz mały tak jak było mówione zmienił przedszkole na kolejne i panie pewnie złożyły ręce że się go pozbyły niby pod pretekstem dobrego wyboru,że w zerówce będzie mu lepiej i to najlepsze rozwiązanie. Ku ich namowom w ostatniej chwili sierpnia zrezygnowaliśmy z zerówki i zapisałam go do kolejnego przedszkola do którego chodzą dzieci z rodziny ale każde z nich jest w innej grupie tak jak i on-dzieci nie są razem.Ku mojej "radości" na samym początku wchodząc do sali zobaczyłam chłopca z którym mieliśmy tez ciągłe problemy i skargi w poprzednim przedszkolu gdzie chodzili razem do grupy,jego mama też była zaskoczona bo ona jego przeniosła z tego samego powodu.No i bach sa razem w grupie więc na początek wyśpiewalam paniom by trzymały ich od siebie z daleka bo to dwa koguty i może być różnie. No i mamy znów różnie i wesoło. Pierwszy tydzień była walka bo nie chciał wchodzić do sali, przy tym obaj z kolegą zachowywali się jak z kosmosu i w ogóle pani mówiła jak do ściany a oni robili swoje. Po tygodniu nastąpiła poprawa i nawet pani mówiła, że się razem ładnie bawią i ta radość trwałą dwa tygodnie-ten tydzień czwarty koszmar, pani co dzień gada i gada i gada a ja słucham-a to,że nie słucha co mówią, ucieka pod stół albo do łazienki, to przezywa panie, to nie chce pracować w książce lub staje i wyje w niebogłosy lub sam siebie za kare wstawia do konta. Pojechał na basen-nawet nie wszedł, pani musiała z nim siedzieć na trybunie, poszli na olimpiadę-najpierw nie chciał iść to poszedł do innej grupy, tam nawsadzał pani, że on chce do swojej pani i chce iść no i poszedł, pod tamta szkołą już mu się odmieniło i już nie chciał wejść, jak wszedł to potem nie chciał wyjść i tak wszystko na odwrót co mówi pani. Rysuj to on będzie się bawił, pracuj-nie będzie pracował, stój, to nie on będzie siedział lub na odwrót. Wszystko odwrotnie. We wtorek mam iść na rozmowę do dyrektorki-na rozmowę do dziecka które nie ma nawet 5 lat-co się dzieję. Czy ja robię coś źle czy on już taki jest. Miało dziś być kino ze wszystkimi dziećmi ale to pani miała zadecydować czy zasługuje, powiedziała, że nie, to kina nie było a miało być tak fajnie, wszyscy razem, wspólne wyjście. Ale nie mogę z siebie robić też durnia by mówić inaczej a robić inaczej nie ma to nie ma. I zaczynam oddawać zabawki. Dzień leży w szafie, nie ma poprawy oddajemy dzieciom.Nie wiem co mam jeszcze wymyśleć i co robić. Z jednej strony mi go szkoda bo to jeszcze maluszek ale z drugiej podstępny cwaniaczek i choć w domu nie ma z nim problemu w stosunku do innych jest. Za tydzień wycieczka więc mówię pani, że może nie pojedzie ale ona mówi by jechał, że nie można też go tak izolować, że jak nie chce to nie pojedzie tylko pójdzie do innej grupy lub zostanie w domu. Zapisałam go na piłkę w celu by podporządkował się komuś(trenerowi)by robił co mu każą-i robił, ładnie i pokornie a jak wyszedł zapowiedział głośno i stanowczo "już tu więcej nie przyjdę, nie przyprowadzaj mnie" i nie poszedł tak jak i z basenem, zapowiadał, że nie chce iść już wieczorem to urządził cyrk i dodaje-mówiłem że nie chcę tam iść. Szlaczków nie chce robić w czasie zajęć ale wie kiedy zbliża się godzina że mam go zabrać to sam idzie po książkę i wtedy robi. Upatrzył już sobie jedną panią i tylko jej się chce trzymać a jak ona idzie do innych dzieci to się złości i jej dokucza. Nie wiem już jak mam do niego dotrzeć i co robić-czy powiedzieć tu też paniom o jego pochodzeniu czy nie-czy to coś zmieni, na razie panie bez tej wiedzy mają jeszcze dobrą wolę by mu pomóc ale jak. On jak wpadnie w szał to nie myśli-nie to nie i koniec. Dlaczego on nie ma takiego respektu w stosunku do innych ludzi, nam kiedyś wystarczyło spojrzenie ojca czy matki a obcego zwrócenie uwagi było dobitne a mały w ogóle na to nie reaguje a jak ktoś obcy się odezwie to powie ja do ciebie nie mówię np.dziadek.I bierzemy go tylko na tłumaczenia i prośby bo na podniesienie głosu i krzyk jeszcze bardziej się zapiera i narasta w nim agresja a kary co tam kary-dziś są jutro już miną. Mały nie jest zły bo do pomocy pierwszy, do współczucia mi pierwszy, do sprzątania pierwszy ale co do szacunku dla innych dalszych i obcych zwłaszcza zawsze na końcu. Jak to zmienić? Tak bardzo bym chciała by brał udział w zajęciach i występach, chodził na ten basen czy na piłkę-gdzie kolwiek, by tak jak inne mamy słyszeć choć jedną malutką pochwałę w tygodniu a nie tylko w kółko to samo-jutro będzie lepiej,będę się starał a jutro jest takie samo jak dziś i tak naprawdę od 2 lat stoimy w miejscu bo ciągle jest to samo z malutkimi przerwami. Czy musimy do tego przywyknąć i ciągle z tym walczyć-jak mu pomóc by nie był odludkiem-by dzieci go lubiły, by każdy nie postrzegał go jako łobuziaka co tylko dokucza. On nie potrafi się odnaleźć w nowym miejscu, podejść do dzieci, zagadać ,poprosić,w sytuacji której nie zna, z osobami obcymi i ma na to swoją reakcję. Dzieci są różne i też mają na to wpływ a może powinnam go zostawić jeszcze w domu ale czy to dobry pomysł?Raz wziął do przedszkola ulubioną lalkę i na miejscu go wyśmiały-wybiegł zrozpaczony, lalkę kazał zabrać i już cały dzień był na nie. Drugim razem wziął zabawki w dzień zabawkowy ale pani odłożyła je na regał do zajęć i się nimi tam nie pobawił i też było na nie bo nie mógł się bawić bo ciągle musi pracować. A to pani nie wzięła jego za rękę na spacerze tylko kogoś innego to już on nie idzie. To są dla nas takie błache powody tych jego furii ale dla niego to olbrzymie problemy które kształtują całodzienne zachowanie, nawet nie ten kolor kredki nakazany przez panią powoduje złość. A panie mówiły, że on się do zerówki nadaję-już sobie wyobrażam jak by za rok siedział w ławce w pierwszej klasie i mówi nie będę pisał bo mi się nie chce-albo rzucał kredkami po podłodze bo też mu się nie chce. Psycholog ciągle mówi-wyrośnie, jeszcze jest mały, kary i nagrody pomogą ale tu nie wiem czego mu potrzeba by się zmienił. Tyle kursów, tyle spotkań i człowiek jest głupi bo jak jest problem i tak nie wiadomo jak go rozwiązać, jak podejść do niego by i jego nie zranić i by jemu pomóc. Może któraś z was ma lub miała podobne problemy-proszę o rady, wszystkie przyjmuję, słowa krytyki również. Tak bardzo chcę widzieć jego uśmiechniętą twarz gdy wychodzi z sali-zadowoloną z zabawy i spotkania z dziećmi które go wkońcu polubią i panią która choć powie małą pochwałę.