Tak bardzo cię kocham-skrytykujcie mnie jeśli źle myślę bo nie wiem co robić.

ja trochę nie łapię chyba :) Bo z faktu, ze na szkoleniach radzą mówić dziecku od początku (co jest słuszne) nie wynika zupełnie mówienie dziecku o innej, prawdziwej mamie, którą kiedyś pozna. Wydaje mi się, że opisałaś taki trochę bałagan ;) Ty Jesteś mamą. Tu i teraz. Później również. Kiedyś Twoje dziecko uzyska prawo dowiedzenia się o danych matki biologicznej. Powinno wiedzieć o adopcji. Ale nie dlatego, bo należy odbębnić obowiązek, a dlatego, bo taka jest zwyczajnie jego historia pochodzenia i nie ma lepszego wyjścia od mówienia prawdy. Jednak prawdą jest również, że jedyną rodziną, którą Twoje dziecko ma, jest ta rodzina, w której się wychowuje. Rodzina biologiczna jest jego rodziną genetyczną, rodziną pochodzenia, z którą łączą go więzy krwi. Ale nie intymność, nie więzi, nie wychowanie, nie wspólne wspomnienia. A więc to, co się składa na rodzinę rozumianą jako wspólnota związanych ze sobą ludzi realizuje się w Waszym domu, a nie gdzie indziej. Z drugiej strony jesli boisz się o to, że 4,5 latek może się zastanawiać nad zabawkami u "innej mamy" i weszliście na taki poziom rozważań, to to nie jest moim zdaniem sprawa samej adopcji, a tego, na ile Ty sama masz to poukładane w głowie i co mówisz dziecku o jego sytuacji. Ja bym Ci doradziła prostotę. Mów prawdę, ale dostosowaną do wieku dziecka- 4,5 latek wiedzący o adopcji nie musi jednoczesnie być wprowadzany w problematykę porzuceń, domów dziecka i praw do poznania danych osobowych MB, bo to raczej nie jest ten czas (nie wiem, na jakim etapie rozwoju emocjonalnego jest Twój syn). Każde agresywne poszerzenie tematu o nowe informacje (zdjęcia, rozważania co robi MB, jak jest u niej w domu, czy ma dzieci czy nie ma) są moim zdaniem nadgorliwością rodzica. To własnie zakłóca poczucie bezpieczeństwa i przynależności dziecka, a nie sama wiedza o tym, że zostałem/am adoptowana. Wydaje mi się, że zdrowo jest po prostu podążać za dzieckiem i jego pytaniami, a nie je wyprzedzać. A, i zadałabym to pytanie pani Magdzie Kruk, naszej ekspertce poadopcyjnej. Wydaje mi się, ze warto posłuchać specjalisty znającego się na problematyce rodzin adopcyjnych i stykającego się własnie z takimi sytuacjami.

" Najbardziej mnie dobiło pytanie, które sam zadał a dlaczego ona mnie zostawiła-matka-słowo które dobrze się kojarzy bo przecież nie zna tej kobiety i jak mu to odpowiednio wytłumaczyć. " I właśnie dlatego, dopóki Miniek nie będzie na tyle duży żeby zrozumieć zawiłości adopcji, nie będę mówiła "druga mama" ani "mama, która Cię urodziła". Będzie "brzuszek innej pani", w którym był, bo "mama miała chory brzuszek". Tyle. Młody ma mieć spokój i poczucie bezpieczeństwa, a nie zastanawiać się jaka ta "mama" jest,.czy byłoby mi z nią lepiej albo, nie daj Boże, dlaczego MAMA mnie zostawiła. Bo skoro tamta MAMA zostawiła, jaka gwarancja, że DRUGA MAMA nie zostawi?

właśnie to mnie zawsze zastanawiało w nazewnictwie "druga mama". Spotkałam się z tym, żeby o matce biologicznej nie mówić "pani", ani nawet "miła pani", ale używać słowa mama z jakimś przymiotnikiem- pierwsza, biologiczna, whatever. Jednak jakoś mi to zgrzytało z powodów, które opisała Miniula. Ja wiem, ze w sensie literalnym matka biologiczna jest matką. W sensie społecznym na pewno nie jest mamą. Jakoś wydaje mi się więc, że ona do pewnego momentu jest jednak tą panią? Sądzę, że rozróżnienie na matkę biologiczną i matkę jest jasne dla nas, dorosłych, ale nie przypuszczam, aby młodsze dziecko zrozumiało tę różnicę. Przemawia do mnie używanie opcji "pani" właśnie z powodu ochrony bezpieczeństwa dziecka, któremu dwie mamy mieszają w głowie, a nie rozróżnia jeszcze subtelności, oczekuje jasnych komunikatów.