Dzień 1

Doczekałam się, dziś zaczynamy luteinę a we wtorek zabieramy bąbla do domu. Śniło mi się,że na pierwszym usg po transferze zobaczyła 3 kropki, podzielił się... Tym razem naprawdę jestem spokojniejsza, nie wiem czy to jest spowodowane tym,że przechodziłam to już kilka razy czy tym,że naprawdę wierzę,że się uda. Dziś kończę 34 lata i tak bardzo chciałabym dostać od losu ten najpiękniejszy prezent. Od jakiegoś czasu między mną a małżonem jest bardzo dobrze. Nie ma napięcia, wszystko jest takie spokojne, bardzo dużo się śmiejemy, chyba nasze małżeństwo zaczęło ewoluować w kierunku przyjaźni, wcześniej też rozmawialiśmy o wszystkim ale teraz coś się zmieniło. On już nie ucieka nie chowa się w swoją skorupkę, idzie do mnie. Teraz czuję się częścią jego samego a nie tylko częścią jego życia. Kiedy o tym myślę to chce mi się płakać. Tak wiele razem przeszliśmy. Tak wiele razy całował mój brzuch przed kolejnym zastrzykiem i tak wiele razy szliśmy na noże a teraz jest spokój- taki błogi... Gdzieś chyba pod skórą pogodziliśmy się z tym,że faktycznie może być tak,że będziemy sami ale nadzieję nadal mamy. Mój mąż stał się moim powiernikiem, gadamy o wszystkim, zna moje ciało, moje cykle moje humory i moje rozterki i wie dlaczego czasem łzy lecą mi same. Bałam się,że to przez co przeszliśmy rozbije nasze małżeństwo. Przecież bywało już bardzo źle a teraz czekamy na transfer naszego kluska i w tym oczekiwaniu jesteśmy razem.