Krzyczeć, gryźć i płakać - druga inseminacja

Czekam sobie na okres. Termin na wtorek. W tym cyklu miałam drugą inseminację i tak czekam na ten okres z nadzieją, że się nie doczekam. Mam za uszami, że przecież i tak się nie uda, ani teraz ani za żadnym kolejnym razem. Dlaczego? Bo nie. Bo to za dużo. Problemy mamy oboje, i nigdy nie ma tak, żeby był ładny pęcherzyk, tłuściutkie endometrium i pełna mobilizacja armii. Może i pełna mobilizacja jest tyle, że z pustego i Salomon nie naleje. Więc jak żołnierzyki się skumulują to pęcherzyk się zbuntuje. Za dużo chyba musiałoby faktów się skumulować. Zastanawiam się czasem jak to w ogóle jest możliwe, że kobiety zachodzą w ciążę? Przecież to tyle faktów musi się zbiec....Szansa jak jeden na milion. Nom, byłabym przeszczęśliwa jakby trafił się jeden w odpowiednim czasie i miejscu. No cóż, taki już mój czarny humor. Potestowałam sobie dzisiaj, ot, chociaż miałam nie testować. Tak się złożyło, że wykupiłam dziś receptę do następnych stymulacji i tak sobie kupiłam wisienkę na torcie - pink test. Tak sobie pomyślałam, że mi to akurat się tak trafi, wydać kupę kasy a tu taki psikus losu. Niestety. Oczywiście rozbroiłam cały pink test. Zdrapałam paznokciem szybkę, a że dalej nic nie było widać, pazurkiem rozpołowiłam plastik i wydobyłam paseczek. Dopatrzyłam się cienia cienia. A po godzinie to już cień nawet. I chociaż wiem, że jeśli nawet coś tam było to pewnie jeszcze po ovitrelle bo dziś dziesiąty dzień minął "po". Ale...okłamuję sama siebie. Chociaż sama nie wierzę w te kłamstwa. Nie wiem co dalej. Nie mam siły przeżywać tej nadziei co dwa tygodnie i tej straszliwej żałoby co miesiąc... Nie chcę mieć do tego siły, nie chcę musieć jej mieć. Nie chcę jak kretynka rozbrajać setek testów ciążowych wypatrując oczy, paląc lampkę i robiąc zdjęcia na podczerwień. Żartuję oczywiście bo jeszcze tego nie robiłam... ale już blisko. Mam dość. Dlaczego nie mogę tupnąć nóżką jak kiedyś kiedy byłam dzieckiem i uparłam się, że chcę aby rodzice kupili mi lalkę. Tato powiedział, że mi ją kupi, muszę tylko sama poprosić o nią ekspedientkę. Teraz proszę i płacę kolejnym lekarzom, a moje maleństwo dalej jest poza zasięgiem moich ramion... Dość. Nic tylko płakać, płakać, krzyczeć i gryźć....